Journal of the Peak Lenin climb. Written by Edwin in Dutch (if someone feels like translating, please send it to Jessica, and she'll publish it :o)
Peak Lenin 2004
Voor Ol, Michiel en Tiejo de eerste keer dat ze aan echt alpinisme gaan doen. De eerste keer dat ze op stijgijzers zullen staan en dat ze zullen ervaren hoe het is om in een touwgroep te lopen over een gletser. Uren in de kou of in de brandende zon tegen de berghelling.
Ik zelf heb enige relatieve ervaring opgedaan met Jan tijdens het tourskien in de Franse Alpen en toppen beklommen samen met Philip in de Italiaanse Alpen. En daarnaast nog 3 weken Nepal ervaring met mijn vader, hier zijn we op 5000 m hoogte geweest. Een totaal van ongeveer 8 weken ervaring waarbij ik ook een beetje een idee heb wat acclimatisatie inhoud.
Peak Lenin is een berg van 7134 m hoog en ligt in Centraal Asie op de grens van Tajikistan en Kirgizie. De bergketen heet Alau Range. Op 40 km hemels breed ligt de hoogste berg van voormalig Sovet Unie, genaamd Peak Communisme (7495 m). Onze voorbereiding voor deze Peak Lenin is een bezoek geweest aan een dia-avond over de Peak Lenin. De berguitrusting is door Ol voor ons per vliegtuig naar Kyrgistan verzonden.
Voor de Peak waren drie fietsmaanden voorafgegaan. Het laaste gedeelte was op de prachtige hoogvlakte van Tajikistan, ook wel Gorno Badachstan. De hoogvlake lag tussen de 3500 m en 4500 m met passen er tussen tot aan 4655 m. Fietsen hier was een groot hoogte punt. Yoerts werden afgewisseld door yaks. Vlaktes en meren waren omringd door bergen met besneeuwde toppen.
De Marco's deden ook zo goede acclimatisatie training op. Nadat we van de hoogvlakte waren afgedaald naar 3000 m hebben we een taxi genomen naar Osh. Het was tijd om uit te rusten en de voorbereidingen te treffen voor de Peak Lenin.
Vanuit Osh hebben we een taxi genomen (10 uren) naar Asyk Tash, Base Camp (3795 m). Hier hebben we nog een dag rust genomen. We hadden nog steeds zware benen van de twee weekse fiets tocht door Gorno Badachstan.
Dag 1
De eerste loopdag. He wat is dat nu ? Wat hangt daar aan mijn schouders ? Een rugzak ! Wat een kilo's ! Die fiets was toch wel handig. De opening van ons Peak Lenin avontuur, waar we al een halfjaar naar uit hebben gezien, is begonnen. Een goede wandeling van 6 uren naar een hoogte van 4411 m. Ons doel was Camp 1. De route leide langs stijle rotsige wanden waarbij we zig-zagend omhoog moesten. Hier en daar was de grond drassig. Nadat we een mooie zadel punt hadden overgestoken was het afdalen langs een kleine rivier naar de gletser. Uren lopen op de gletser naar de voet van de Peak Lenin. Slecht zicht, echt genieten van de omgeving konden we nog niet. Op deze dag moesten we allemaal heel erg wennen aan de rugtas. Michiel klaagde veel over pijn in zijn schouders. Dat was ook niet raar. Hij had het record met 25 kg. Onze gids voerde ons over de gletsjer. Tiejo volgde als hekkensluiter in zijn eigen tempo. Ol had zeer goede benen. Op deze dag was er veel sneeuw val. Tijdens en voor ons verblijf op de helling van de Peak was er veel sneeuwval. Dit behoorde niet zo te zijn voor de tijd van het jaar. In Camp 1 aangekomen stond gelijk de thee klaar in een grote oranje tent. De eettent. Deze oranje tent was de huiskamer van het kamp. Vele uren werden hier doorgebracht met het kaartspelen, boeken lezen en drinken en ouwehoeren. Op nog geen meter afstand stond een tent waar een geweldige keuken was geklust. Camp 1 is de ontspannings plaats waar we vele andere beklimmers uit Oekraiene, Georgie, Rusland, Polen en Duitsland zullen ontmoeten. Wijn en bier zal hier ook ruimschoots vloeien. Dit camp wordt dagelijk bevoorraad door volgepakte paarden en yaks
Twee tenten stonden voor ons klaar waar we na de eerste lange wandeling in doken om in een wel verdiende slaap te belanden. De volgende dag was een heerlijk rustdag. De meeste ander beklimmers die aanwezig waren hadden na deze eerste etappe van Base Camp naar Camp 1 last van hoofdpijn. De Marco's niet, we hadden al een acclimisatie opgedaan op 4000 m n Gorno Badachstan. Op de tweede dag was er een grote groep van Tartaren (Russen) en Oekraieners aan gekomen. Een profesionele groep bergsporters die deelnamen aan een Russiche bergsport competitie (zie http://www.mountain.ru/eng). Deze groep werd vergezeld door eem leuk schatje, Danna uit Kiev. Van haar en haar man (Yuri, blije kleine gast met veel mooie berg verhalen) hebben we veel nieuwe Russiche kaart geleerd.
Vorig jaar had dit team door middel van het beklimmen van de Khan Tengri (6985 m) in Kirgistan op twee verschillende manieren de vierde plaats bereikt.
Dag 3
Op naar Camp 2 (5340 m). Een tocht van 7 uur zig zagend om de spleten van de gletser heen. Vroeg in de ochtend waren we vertrokken zodat we voor het grootste gedeelte nog op bevroren sneeuw konden lopen, stijijzers onder. Na ongeveer 2 uur moesten we een vlinke klim van 30 m overbruggen. Hierbij maakten we gebruik van een vasttouw om ons te zekeren. Boven aan deze klim hebben we de groep in tweeen gesplitst. Een touwgroep met Alex (hij was een soort tweede gids, maar of er ook voor hem betaald moest worden was onduidelijk), Tiejo en ik. Tweede touwgroep bestond uit Andre (gids), Ol en Michiel. Tijdens het tweede gedeelte van de dag hebben we spectaculaire sprongen moeten maken over gletsjerspleten em we zijn mooie sneeuwbruggen overgestoken. Zeer indrukwekend ! Tijdens het laaste stuk had Michiel het erg zwaar. Elke 50 meter moest hij even stoppen om diep adem te halen, en was hij erg aan het hoesten. Later zal dit nauwelijks nog belemmering opleveren. Bij aankomst in Camp 2, was tegen een heling opgezet uit de gevaren zone van lawines, is Michiel direct in de tent gekropen en daar tot de volgende ochtend niet meet uit gekomen. Na het diner, kant en klare expeditie maaltijden groot ingekocht door organisator Ol, zijn we allen met een beginnende koppijn naar bed gegaan. Ik zelf heb de hoofdpijn kansloos geprobeerd te onderdrukken met drie paracetamols. Het was deze nacht draaaien, draaien en mog eens draaien met een afwisseld gevoel van koud en warm.
Dag 4
s'Ochtends een muesli maaltijd gescoord en daarna de afdaling ingezet. Twee touwgroepen: Alex dan ik gevolgd door Tiejo. Tweede touw groep:Ol, Michiel, een Georg en dan Andre. Het had de nacht veel gesneewd, daardoor was het pad niet meer zichtbaar. Alex had een laag tempo omdat hij het pad moest uitzetten. Met zijn wandelstokken prikte hij in de sneeuw om gletser spleten te traceren. Na 5 minuten zag ik hem weer een beetje steken met de stokken en voordat ik het door had was hij er niet meer. Kopje onder en het touw stond strak. Ik liet me vallen en trapte met mijn hakken in de sneeuw. Ik had gelijk door wat er aan de hand was maar vond het ook weer heel vreemd. Het was net een tekenfilm. Ik keek naar achteren en zag Tiejo zich schrap zetten in de sneeuw. De tweede touw groep kwam hard aanrennen. Andre zekerde zichzelf met een ijspikkel en liep naar het gat om te kijken of alles goed ging met Alex. In 5 minuten hadden we Alex met zijn allen er uitgetrokken. Terwijl hij een duim omhoog hield greep hij naar zijn bortskast. Hij hield zich goed maar had zeker schade opgedaan. Een mooie Rus die Alex. De afdaling werd weer ingezet. Niet altijd even leuk dat afdalen. Klappen op je knieen en vooral het afdalen in een touwgroep waarbij je voorganger aan je trekt of te langzaam gaat zodat je verschillende keren over het touw struikeld is vrij irritant. Er werd hier en daar wat gevloekt.
Dag 5
De volgende dag was het rustdag. Een beetje lezen, eten, kleren wassen en het ene kaart spel na het andere werd gespeeld. Deze dag waarbij het bleek dat er niet veel ging gebeuren werd door een verrassing afgerond. Tiejo deelde tijdens het avondeten mee dat hij de dag daarvoor tijdens de afdaling zo weinig lol heeft gehad dat hij heeft besloten om de Peak Lenin voor gezien te houden. 'Lopen is voor dieren' was een mooie uitspraak van Tiejo. Hier haakten de ander Marco's gelijk op in. Het werd een kleine discussie met als resultaat dat Tiejo gaat mee. En terecht !
Dag 6
De volgende ochtend ging om 5 uur de wekker. De manier van hoe Ol opstond kwam bij mij over dat hij er geen zin in had. Maar wat eigenlijk schokkender was was dat Tiejo toch had besloten om zich nog een keer lekker om te draaien. Tijdens de fietstrip merkten we wel eens op dat Tiejo in de ochtend last had om de motor op gang te brengen. Dit was duidelijk weer zo'n ochtend. Geen van ons had zin om wederom met Tiejo's in discussie te gaan. Zo vroeg in de ochtend is ieder toch meer bezig om zichzelf aan te zwengelen. Ikzelf was zeer teleurgesteld. Maar goed! Niets mag natuurlijk de pret drukken en dus gingen Ol, Michiel, Alex, Andre en ik op pad. Weer naar Camp 2. In het begin ging het zeer langzaam doordat Michiel op eerder aanraden van de gidsen deze keer langzaam van start was gegaan. Dit gezien de eerste ervaring waarbij hij totaal uitgeput in Camp 2 was aangekomen. Gelukkig kon hij later het tempo wat opvoeren. Sterker nog, we waren later op hetzelfde tijds schema van de eerste keer. Uiiteindelijk hebben we de afstand wederom in 7 uren afgelegd. Michiel kwam zeer fit aan en Ol gaf ook een sterke indruk. Ikzelf was behoorlijk uitgeput. Ik zocht gelijk de tent op.
Deze keer stond expeditie maaltijd 'nasi cashew met sate saus' op het menu. Moeilijk kan dat niet zijn zou je zeggen. Beetje kokend water op gieten en 5 min laten staan. Wel een tip van de jongens vanuit Camp 2:, neem altijd extra nasi cashew mee. Michiels poging om een nasi maaltijd te maken belandde in de tent. Shit, we hebben honger. Hup weer water opzetten. Dit water haalden we trouwens uit een onder de sneeuw liggende rivier. Ook de tweede poging strandde in de tent en zelfs in de schoenen van Michiel. De sate lucht zou ons tijdens het verblijf op de helling van Lenin achtervolgen. De derde poging gaf ons eindelijk het genot van de maaltijd waar we al zo lang naar uitkeken. Het smaakte daardoor waarschijnlijk des te beter !
Dag 7
Camp 3 staat op de agenda. Wederom kwam Ol niet met zijn bekende overtuigend ochtend humeur uit zijn tent. We begonnen met een stijle heling. Een dik half uur ploeteren omhoog. Een soort stijle trap maar waar dan de treden af en toe diep weg zakken. Aan het einde van de klim boog de route af naar links richting een mooie besneeuwde heuvel. Hier kon je lekker in een ritme komen. Andre was ver voor ons uit. Gelukkig stopte hij vlak na een topje. We waren een dikke twee uur bezig en voor ons lag een beklimming van 600 meter stijl omhoog, de Razcelnaya (6100 m). Ik ging naast Andre zitten en we zagen Michiel met daar achter Alex en Ol aankomen. En dat was vreemd want meestal was Alex als laaste om natuurlijk de Nederlandse Marco's in de gaten te houden. Andre vroeg gelijk aan mij waarom Ol achteraan liep. Ik wist niet precies wat ik moest zeggen maar ik had er niet zo goed gevoel bij. Uiteindelijk zatten we met zijn vieren uit te rusten op onze rugtassen. Ol keek Michiel en mij aan en zei dat hij niet van plan was verder te gaan. 'Ik heb er echt geen lol meer in': zei Ol kijkend naar de helling die voor ons lag. Ik was er al een beetje bang voor en zeker nu met die steile beklimming voor ons. Daar was Ol ook wel van geschrokken. Hij had trouwens de beste benen, dus het was echt jammer. Hij melde het aan Andre en zei dat hij wel in zijn eentje terug kon gaan naar Camp 2. Je zag Andre denken. Hij mompelde iets van als een team moeten we handelen. Op hetzelfde moment kwamen van de andere kant een paar Polen aan zetten. Zij kwamen net van die stijle heling. Andre begon met hun te praten en draaide zich naar ons toe en zei dat hij net van de Polen had gehoord dat er op die helling lawine gevaar was. Tijdens hun afdaling hebben zij de sneeuw lagen geluid horen maken op lawine vorming kan duiden. Het besluit was daarmee voor ons gemaakt. Terug naar naar Camp 1. Shit ! Wel een beetje een afknapper. Dit gaf ons een vertraging van ongeveer 3 dagen. Maar aan de andere kans ook een extra training en het acclimatisatie proces had natuurlijk ook op deze manier punten gecoord.
Dag 11.
De Marco's waren weer met zijn vieren en het werd even tijd voor een serieuse discussie. Tiejo's overtuiging om te stoppen begrepen we niet helemaal. Onder het genot van een paar flessen wijn werden de teksten van zeer serieuse zaak. Mooi is dat. Een bijzondere avond.
Dag 9/10
Nu twee dagen rust. Het zelfde weerbeeld. Zon in de ochtend en sneeuw in de middag. Beetje kleren wassen in de rivier en boek lezen in de zon. Het Russchische team maakte er in de zon een chipendaleshow van. In hun onderbroek stonden ze hun omvang van hun borst te pronken. Bloemendaal was er niets bij. Danna maakte een sneeuwpop. Borsten werden er aan toe gevoegd en een slip en bh werd uit een tent getoverd. Mooi strand dagje.
Op de tweede rustdag was het tijd voor Ol om te besluiten wat hij ging doen. Eerder terug naar Amsterdam. Een idee wat hem erg aantrok. Aan de manier waarop we herinneringen ophaalde over A'dam merkte je dat Ol echt zin had om weer eens op zijn Ducatie een ritje te maken over de Haarlemerstraat en dan een bakkie te doen bij de Coffe Company. Ol stond in dubio. Afhaken kon ook weer niet. Camp 3 was ook een doel. Het lag tenslotte op de top Razdelnaya van 6100 m. Ol liet het lot bepalen door een munt op te gooien. Danna kwam met een Russische Roebel te voor schijn. De kant met getal 1 betekende dat Ol met ons mee zou gaan naar Camp 3. Ol gooit, en ja hoor 1 !!! Wat een fantastisch en typisch Ol moment. Ol gaat mee !. Daarna heeft hij nog vier keer het munt stuk op gegooid en iedere keer kwam 1 te voor schijn. Er was geen weg terug meer.
Tiejo, de draaier, hi hi, had eerder al besloten om met ons mee te gaan naar Camp 3 (6200m).
Dag 11.
Vroeg ontbijten en om 6:10 vertrokken we. Twee touw groepen. Dimitri, Andre, Ol en ik. En het tweede touw groep bestond uit Alex, Tiejo en Michiel. Dimitri had de vaart er goed in. Het stuk naar Camp 2 was voor Michiel, Ol en mij de derde keer. We trokken al snel, stijgijzers onder want het was een koude nacht geweest en het pad was zeer ijzig. Dat betekend dat het een snel pad was. De passage waar je stijl omhoog moest en waar een vasttouw was geplaatst was deze keer zeer ijzig. En dat maakte het leuk. Het was je voorste punten van je stijgijzers in de muur rammen. En zo dus omhoog lopen. Ik merkte als het wat technisch was dan had ik veel plezier. De niet technische gedeeltes waren domweg uren omhoog lopen. Je verzeild dan in vele gedachtes. Vragen die je aan jezelf steld waarom je dit eigenlijk doet. Dat is een vraag die we met zijn allen ook al eens afgevraagd hebben. Je hebt er eenmaal voor gekozen en daarom wil je het ook afmaken. De keuze die we destijds trouwens maakten om de Peak Lenin te gaan doen werd door ons vergemakelijkt doordat degenen met wie we hebben gesproken over een deze berg van 7000 m altijd ons het idee gaven dat het voor ons een makkie moest zijn gezien we al maanden daarvoor op de fiets hebben gezeten. Wel ik geloof dat dat niet helemaal op gaat. Gezien het feit dat Tiejo en Ol het eerder voor gezien houden. Ook het groot aantal afvallers op deze berg, mensen met al veel bergervaring duid erop dat het niet een makkelijk project is. De een na de ander houdt het hier voor gezien. Gelukkig zijn we nog een man of twintig , uit verschillende groepen, tegen gekomen die wel de top hebben gehaald.
De drang om 7000 meter te pakken is iets waar wij een jaar mee bezig zijn geweest. Het is een soort uitdaging geworden waarvan je wilt weten hoe het zal zijn om de top te halen.
Terugkomend over andere gedachtes en dromen die je maakt tijdens de slowmotion beweging naar boven toe. Wat bij terugkomst te doen, ga ik weer in A'dam wonen of zoek ik het ergens anders, Berlijn of zoiets. Veel mis ik mijn familie. Hoe zal het zijn bij familiehuis Rusticus in Utrecht aan de Oudegracht, daar waar mijn ouders ook vaak zijn. Ex-vriendinnen, tja houdt je bezig. Ohja ijhockey, dat ben ik in mijn hoofd aan het doen op de loodzware hellingen. En uit mijn bol aan het gaan in de Melkweg bij een optreden van de Pump DJ's. En dan natuurlijk de vraag over wat voor werk ga ik de komende jaren doen. Vrienden, ect
Waar was ik ook alweer. We waren op weg naar Camp 2 om daar te over nachten en dan door naar Camp 3. Het ging deze keer een stuk sneller dan de eerste twee keren. Dat bleek ook wel want ipv 7 uur deden we er nu 4 uur over. De acclimisatie methode van onze gids Andre werkte !!. Vroeg kwamen we aan en we gingen gelijk een maaltijd klussen. We beschikken over drie verschillend maaltijden tijdens onze bergtrip. Nasi cashew, goelasch en macaronie met ham/kaas. Tiejo had deze laaste nog niet gehad. Dus de keuze was gemaakt. Weet je trouwens wat nu gezellig is ? Nederlanders die zijn gezellig, jaaaaa, vier grote Nederlandse jongens zwaar aangekleed met donse jassen, in een kleermakerszit in een twee persoonstentje op 5000 meter hoogte, die macoronie ham/kaas eten. Dat is echt gezellig !!
Dag 12
De volgende dag was het weer vroeg opstaan. Dat vroege opstaan op grote hoogte waarbij de binnenkant van je tent bedekt is met een ijslaag en de buitenkant van je slaapzak zeiknat is, dat opstaan dus-dat went nog steeds niet. Ontbijt klussen, en omhoog met die donder. Deze dag werd geopend met de bekende beklimming. Ieder in zijn eigen tempo. Later zwakte de helling. Op dezelfde plaats als de vorige keer maakten we een stop. Het uitzicht was fantastich en de temperatur was ideaal om in een fleeze te lopen. Ol maakte nog een opmerking naar Andre: Andre why are you making me do this?' wijzend naar de 600 m hoge steile beklimming voor ons. Volgens mij was het antwoord iets van: 'To be a real Marco'. Grappig vond ik dat.
Tijd voor de laaste uitdaging, oeps het zag er toch wel hoog uit. Het bleek een mother fucker te zijn. Soms wist ik niet waar ik het zoeken moest. Jas aan, Jas uit. Warme muts op, muts af. Tiejo en Ol hadden besloten om de rugtassen achter te laten. Hun doel was Camp 3 of te wel de top Rasdelnaie op 6100m (tussen 6100 en 6200). Daarna zouden ze afdalen naar camp 2 en daar slapen.. Om de tien passen stoppen om op adem te komen. Geprobeerd om een ritme te zoeken. Dat lukte dan voor 10 minuten. Op de helling kwam ik Mathia, een Duitser die we in Camp 2 al eerder hadden ontmoet, nog tegen. Deze bleef nog gewoon gezellig praatje houden terwijl ik stond te snakken naar lucht. Een top gozer!
Wat me ook opviel was dat ik af toe van die pijnscheuten door mijn hele lichaam had. Een gevoel wat ik niet kende.
Op de top kwamen we een paar Japanners, Zweden en de grote groep Georgen tegen.
De Zweden, die hier hadden overnacht, braken hun tent af en gingen door naar Camp 4. Wij konden mooi van hun tentplaats gebruik maken. Er was een perfecte ruimte uitgegraven in de sneeuw.
Ook de Georgen gingen verder naar Camp 4. Andre en Dimitri hadden hun tent 5 meter boven ons gezet, naast een tent van de groep Russen. Er waren twee man van deze groep achter gebleven. Zij vertelden ons dat de groep bezig was met een top poging.
Onze tent hadden we vastgemaakt met onze wandelstokken en ijspikkels. Foto gemaakt met de hele Marco Polo groep op de Razdelnaya. Tiejo en Ol gingen naar beneden.
In de luivel maakten Michiel en ik een Goelaschmaaltijd en we genoten van het mooie uitzicht over het dal waar we vandaan kwamen.
Slapen, geen hoofdpijn maar wel draaien en draaien. Ik besloot om een para te nemen. Misschien sliep ik dan wat dieper. Hoofdpijn heb ik tot nu toe niet veel gehad maar wel slecht geslapen. En daar wordt ik behoorlijk chagie van merkte ik. En chagie zijn in combinatie van afdalen is .....
Dag 13
Afdalen van Camp 3 naar Camp 1. In Camp 2 Ol en Tiejo mee genomen.
Alweer is dat afdalen een 'pain in the ass'. Aangekomen in Camp 1 stond de lunch weer voor ons klaar. Ja het eten op deze hoogte is van grote klasse. De Russische keuken smaakte ons prima. Zeker na het de yak kaas, droog brood en slappe thee van Gorno Badachsan.s'Avonds was een soort afscheidsborrel van Ol en Tiejo. Ol heeft besloten om iets eerder naar Amsterdam te gaan om lekker nog een weekje te chillen voordat hij zich moet melden bij de baas. Tiejo gaat voor een weekje naar Isykol, om een beetje te zwemmen en cocktails te drinken, groot gelijk heeft hij. We zien hem weer in Kashgar.
Het was Baltikas (Russich bier) drinken en lullen over vrouwen, werk, Nederland en vrienden.
Dag 14
Rustdag. Tiejo en Ol uitgezwaaid. Lekker twee uur met Michiel op een berg stenen gezeten met daarop een kruis. Neergezet ter nagedachtenis van de ongevallen op de berg. Ik geloof dat de laatste 5 jaar er elk jaar wel iemand omkomt op deze berg. Vanaf hier hadden we een mooi uitzicht over de gletsjer, morene en het Camp. Later nog over de gletsjer gelopen en de mooie gletsjer spleten en rivieren waargenomen.
Dag 15
Tweede rustdag, donkere wolken en sneeuw op deze dag. Hoe zal het weer verder uitpakken ?
Dag 16
Over drie dagen zijn we op de Peak. Althans dat is de bedoeling.Vijf uur opstaan en ontbijten . En dan hup omhoog. Maar, tering wat is er veel sneeuw gevallen en het sneeuwt nog steeds. Ook is het zicht slechts enkele honderden meters. Op het gezicht van Alex kon je de twijfel aflezen. Wat gaan we doen. Zou het opklaren. Wel een beetje vreemd dat wij de beslissing moeten nemen en niet de gids. Tenslotten betaal je hem 50$. Net boven ons zagen we de lucht breken, dat was voor ons het teken om te gaan. Later op de dag werd het steeds beter en kwam uiteindelijk de zon door. Sterker nog het werd warm, de jassen gingen uit en de muts werd vervangen door de pet. Om 13:00 kwamen we aan. Gaan we door naar Camp 3 ?. Ik geloof het niet. Had wel gewild maar het gebeurde niet. Tukkie doen, weer die verschrikkelijk expeditie maaltijd naar binnen werken en dan de volgende dag ....
Dag 17
Het sneeuwde zwaar. De tent was in gesneeuwd. Alex kwam naar onze tet en besloot om een paar uur te wachten om te kijken of het ging stoppen met sneeuwen. Dat deed het niet. Dus, we bleven in Camp 2. Zo dat is handhaven hoor. Een hele dag in de tent, af en toe naar buiten om de benen te streken en te plassen en dan weer de tent in omdat het buiten koud was, waaide en sneeuwde. Zo dan zit je elkaar aan te kijken van wat doen we hier. Slappe verhalen houden en lekker melig worden. Op je horloge kijken. Ja dan gaat de tijd echt heel traag vooruit. Snacken uit de vooraad die Ol had geklusd. Klasse Ol. Een Bifi werd afgewisseld door een M&M. Camp 2 dus in de tent !
Dag 18
Naar Camp 3. De maaltijden tellen om het daar boven genoeg dagen uit te kunnenn houden We waren de eersten, dat waren we trouwens meestal. Veel sneeuw. Maar lekker op pad. Daar waren we blij mee. Het eerste stuk stijl omhoog. De derde keer was dit. Lekker vroeg was het, dus lekker ijzig. De stijgijzers in het ijs rammen en hup omhoog. Wel zwaar maar het ging lekker soepel. Langzaam beginnen en dan in een ritme komen. Bovenaan meer sneeuw, en gezien er geen spoor was moesten we dat zelf maken. We begonnen al wat dieper weg te zakken. Op de eerste top aangekomen begon het goed dicht te trekken. Alex besloot om hier te wachten totdat er meer zicht was. Op deze manier was het slecht orienteren. Maar dat stil staan hield voor mij in koude voeten krijgen. Oei en niet zo'n klein beetje ook. Dus huppellen met je donder. Uiteindelijk met het deuntje 'Dansen op de vulkaan' de grote sneeuw schoenen de lucht in. De tenen kregen weer wat warm bloed door de aderen.
Het trok open. We vervolgden onze weg. De stijle klim van 600 m naar 6100 m lag daar geduldig te waxhten. Onderaan de beklimming stonden twee lege tenten. Tijd voor een nieuwe pauze en hopen dat er nieuwe mountainairs langskwamen die een spoor voor ons maakten. We hadden inmiddels al genoeg werk verzet. Na een tijdje kwamen er vier mannen uit Moscow voorbij. Zij hadden ons spoor gevolgd. Na enig twijfellen zette zij de weg voort. Wij er natuurlijk achteraan. Al snel was het een teamwork van ons drieen en twee Moscowieten. Op de helft van de helling was het zoeken en zoeken om het beste pad te vinden. Soms zakte je weg tot aan je middel. Het was dan erg slolpend om weer op je pad uit te komen. Je stond voor een paar minuten te snakken naar lucht. De heling werd door Michiel en mij afgemaakt. We ploften onze ingesneeuwd tent in. Ohja, vergeet de ijzige wind niet.
Dag 18
De volgende ochtend was het schrikken. Ijzige wind. Wat we vreesden was toch waar. We bleven het een paar uur aankijken. Alex vond het niet verstandig om door te gaan. . Later op de dag werd de wind wat minder. Michiel en ik hadden het inimiddels wel weer een beetje gehad in de tenbt. Wj wouden door. De wind was inder toch !!? Alex had met base camp gebeld en zei dat hij lunch zou makewn en dan kin een hlfuur klaar zou zijn. Wij ook wate opzetten voor een heerlijke Macaroni ham/kaas. Het smelten van de sneeuw hiervboor nam veel tijd inbeslag. Alex mopperde wat. Uiteindelijk waren de twee Marc's er klaar voor. Dikke donsen jassen aan en en balaklava op. Ready to go. Maar wat was dat nu. Alex zei dat hij het er niet mee eens was en dat hij het onverstandig vond. Te koude wind, gevaar voor bevriezings verscheinselen en er was kans dat het dichttrok. Voor Alex wees naar een groot wolkendek. Oei wat nu. Michiel en ik keken elkaar teleurgesteld aan. Wat wil dese gids nu. Vaak legt hij de keuze bij ons neer. Dan maken wij hem en dan is het niet goed. Ok als hij het zegd en hij beginr over bevriezings verschinsellen dan denk je ook bij je zelf. Ja, wij weer de tent in. Alex hield onze hoop er gelukkig nog even in door te zeggen dat als het morgen is opgeklaard en het ziet er goed uit, dat we dan om drie uur vertrekken, geen gewicht in een keer naar de top lopen en dan weer terug. Een tocht van ongeveer 15 uur. Yeah right dacht ik.
Dag 19
Het werd licht. Het moet dus drie uur zijn geweest. Geen Alex aan de deur. Leek me ook logich, want de sneeuw muur die ik de dag daarvoor nog van de tent had verwijderd was weer terug. En waaien dat het deed. Niet echt goed en goewd voorteke. Michiel en ik waren er van overtuigd dat Alex binnen zou komen om ons te vertellen dat we nog een dag moeste wachten. Dat zat er niet meer in voor ons. Het was mooi geweest. In pl;aats van drie dagenm op de top zaten we nu vast in de tent en het was dag vijf. Hoe lang kun je wachte. Het weer, niemand weet het. Twee dagen, tien dagen. Nee het was mooi geweest. Alex kwam er aan. Opgetogen. Ja jongens we wachten een paar uur en dan gaan we. Het ziet er goed uit. He, hoe kan dat nu. De condities waren volgtens ons slechter dan gisteren en dan gaan we nu toch. We misten de logica een beetje. Wachten in de tent. Nee, de Marco's hadden het gezien. Geen zin. meer. de motivatie was weg. Logisch na dagen op de zelfde berg. eten op Camp 2 en 3 wat je strot uitkomt. En de gids, die begrepen we niet. We klopten bij Alex. We gaan naar beneden deelde we mee. Hij beantwoorde dat met dat het een verstandig besluit was. Toch ook weer een beetje raar. Eerst wil hij gaan en dan zegt hij dat we een goed besluit maakten.
Op naar beneden. Nog evem wat resterende spulletjes van Camp 2 meenemen en dan naar Camp 1. Theetje doen.Op naar beneden. Nog eve wat resterende spuilletjes van Camp 2 meenemen en dan naar Camp 1. Lekker theetje doen.
s'Avond vodka drinken met Alex en de twee koks (Andre en Lena) en twee ander Russiche Kirgiezen. Er werd getoost op een vriend van Alex die net de dag gestorven was op een berg in Pakistan. Treurig. Het is toch een mooie vent die Alex, zeer emotioneel. en heel eerlkijk. Maar misschien niet helemaal voor onze groep om te gidsen. Hij had trouwens de coolste bergschoenen. Handgemaakt door zijn vader. De zool van een autoband geklusd. Koude voeten krijgen was er niet bij. Alex overhandigde nog een paar zelf gemaakte handschoen (ook door zijn vader gemaakt) aan Michiel.
Dag 20
Afrekenen en naar beneden. De rugtassen voor 12$ op een paard en wij lekker naar beneden sjokken. Wat een beloning. De heen weg was in dichte mist. Nu was het uitzicht fantastich. Wat is zo gletser toch betoverend. Mooie vormen en kleuren met op de achtergrond diep bruine bergen. Wat een kleure spel. Geen artiest die zie iets moois kan maken. Springen over spleten en luisteren naar onder de gletser stromende rivieren . Stijl omhoog de gletser af op weg naar de heide velden. Marmotland werd het. allemaal marmotjes die ons op stonden te wachten. Basecamp, de fietsen stonden in de schur. He dat is leuk om die fietsjes weer in je handen te hebben. Alex, onze taxi chauf was er ook en de paspoorten met visa verlengen lagen klaar. Drie flessen vodka die we voor de Peak hadden gekocht waren onaangebroken. Deze moetsen natuurlijk soldaat gemaakt worden. Met de heren daar in de kroeg een flesje weg gezet. Beetje aangeschoten de sauna in en hup een echt bed. Zo, wat was dat lekker diep slapen.
De Peak Lenin, een mooie onderneming en een top intermezo van het fietsen.
Altijd mooi om op hoogte te zijn, wat een aan de ene kant mens onvriendelijke omgeving. Je voelt je soms zo klein. Spannende verhalen aanhoren van doorgewinterde klimmers. Beetje vervellen en liggen in de zon. Het ene nieuwe kaartspel na het ander leren. Bakkie doen.
De Peak Lenin, een mooie onderneming en een top intermezo van het fietsen.
Altijd mooi om op hoogte te zijn. Je voelt je soms zo klein tussen die bergreuzenb. Spannende verhalen aanhoren van doorgewinterde klimmers. Beetje vervelen en liggen in de zon. Het ene nieuwe kaartspel na het ander leren. Bakkie doen.
Lekker genieten van een Russiche keuken in Camp 1. Met afschuw een expeditie maaltijd naar binnen werken op Camp 2 & 3. Met je beste vrienden veel tijd door brengen. Elkaar nog beter leren kennen. Begrip voor elkaar tonen en soms hard zeggen waar iets op staat. En natuurlijk lekker drinken met elkaar. En wat mooi om al die nationaliteiten te ontmoeten die je niet vaak ziet in West-Europa: stoere Tartanen, ontroerende Georgen, trotse Polen, Luie Moscowieten....
Dit doen we zeker weer
Edwin
|
